LANDASIN

Ang dako na naroroon ay hindi ko nalalaman,

Kung ano ang makikita sa tahaking daraanan,

‘di mawari kung ano ba ang doon ay madaratnan,

‘pagkat ang nasa unaha’y pusikit na kadiliman.

Ang landasing tutunguhi’y maari bang mapagmasdan?

Maari bang masilayan kung ano ang pupuntahan?

Ang diwa ba’y malulugod o pag-iyak ang tatahan?

Ano nga ba ang naroon? Puso lamang ang may alam.

Kapagka daw ang isipa’y pinuno ng kaalaman,

Ang landasing tutunguhi’y tiyak na may kagandahan,

Ngunit ang pangyayari ba’y tiyak ang kahihinatnan?

Ang araw na sumisikat, lagi bang napapagmasdan?

Ang isipang walang guhit, o numero, o ng letra,

Landasing tutunguhin nya’y ‘sing itim daw niyong pluma,

Walang kahit anu pa mang kagandahang makikita.

Totoo nga kaya ito? Mag-isip ang bawat isa.

Ang landasing tutunguhi’y walang tiyak na anuman,

Sapagkat ang bawat oras ay katulad ng kawatan.

Marami ang nangyayari ilang segundo nga lamang

Ano pa nga naman kaya ang bukas na inaasam.